Akıllı sözleşmelerde tetikleyici operatörlerin uygulanması ve değeri üzerine tartışma

Akıllı sözleşmelerdeki tetikleyici operatör, derinlemesine incelenmeyi gerektiren bir konudur. Sözleşmenin içindeki mantık belirli koşulları karşıladığında durum değişikliği gerektiğinde, blockchain'in özellikleri nedeniyle bu değişiklik otomatik olarak gerçekleşmez; bunun yerine dışsal bir işlemle tetiklenmesi gerekir. Bu mekanizma, Satoshi Nakamoto'nun mimarisinde akıllı sözleşmelerin doğasından kaynaklanmaktadır: her işlem bir küresel açık artırmadır.

Tetkik operatörünün özünü, GAS tüketimi, bilgi taşıma maliyeti ve durum değişikliği getirisi arasındaki doğrusal olmayan değişim oluşturan bir sistem teşkil etmektedir. Bu doğrusal olmayan özellik, ilginç bir soruyu gündeme getiriyor: Belirli boyutlarda kendini artırıcı bir mekanizma oluşturarak değer biriktirmek mümkün mü? Bu soruyu yanıtlamak için tetkik operatörünü daha detaylı bir analiz yapmamız gerekiyor.

Genellikle, tetikleyici operatörler üç açıdan sınıflandırılabilir:

1. Hak içeriyor mu: Tetikleyici nesne üzerinde herhangi bir kısıtlama olup olmadığı. Örneğin, borç verme senaryosunda, geri ödeme tetikleyicisi yalnızca borç alan tarafından gerçekleştirilebilirken, tasfiye tetikleyicisi herkes tarafından gerçekleştirilebilir.

2. Bilgi taşıyıp taşımadığı: Sözleşmeye ek bilgi veya varlık iletilip iletilmeyeceği. Bilgi taşımayan tetikleme esas olarak GAS ücretleri ile ilgilidir, bilgi veya varlık taşıyan tetikleme ise ek maliyetler doğurabilir, örneğin fon riski maliyeti.

3. Zaman ilişkisi: Tetikleyicinin geçerliliği zamanla yakından ilişkili mi? Zaman faktörü, tetikleme stratejilerinin belirlenmesini önemli ölçüde etkileyebilir.

Merkeziyetsiz finans (DeFi) tasarımında, tetikleyici operatörler genellikle oyunun üçüncü taraf davranışı olarak konumlandırılır. Bu tasarım, teşvik mekanizmaları sorununu gündeme getirir; farklı senaryolarda farklı teşvik stratejileri olacaktır, özellikle bilgi maliyetleri ve zaman etkileri göz önüne alındığında.

Bilgi maliyetine tamamen dayanan tetikleme, madencilerin nihai yararlanıcılar haline gelmesine neden olabilir, çünkü bu esasen bir açık artırma eylemidir. Zaman etkisinin tetiklenmesi ise, gerçek tetikleyicilere çoğu değerin ait olacağı, Hollanda tarzı bir açık artırma yapısına benzer şekilde tasarlanabilir. Ancak, bu tasarım zamanın hızı ve katılım istekliliği konusunda farklılıklar da getirmiştir ve bu durum her türlü DeFi tasfiye modellerinde de kendini göstermektedir.

Temasörler, tasfiye sürecinde rol oynamanın yanı sıra, henüz tam olarak keşfedilmemiş önemli bir işlev daha sunar: otomatik hedge. Bazı yeni nesil protokoller bu alanda denemelere başlamıştır. Ayrıca, bilgi yaratma veya aktif katkıda bulunma görevini üstlenen temasörler de büyük bir uygulama potansiyeline sahiptir. Örneğin, bazı sistemlerdeki teklif mekanizması karmaşık bir temasör olarak değerlendirilebilir.

Zamanla, tetikleyici operatör, doğrusal olmayan özellikleri ve geniş uygulama potansiyeli nedeniyle, blockchain üzerinde değer yakalayabilen ilk etkili operatör olma yolunda ilerleyebilir. Buna karşılık, teminat, işlem gibi doğrusal operatörlerin değer birikimini sağlamakta zorlandığı görülmektedir.

Tartışmaya değer bir soru şudur: Tetikleyici operatörler bağımsız olarak tam bir oyun sistemi oluşturabilir mi? Her tetikleyici operatör belirli bir senaryo ile yakından bağlantılı olduğundan, farklı senaryoları tek bir teşvik sistemi altında birleştirmek son derece zorlu bir süreçtir. Bu, Ethereum'un her alt düzey komuta GAS tüketimi atamasından farklıdır; bu durumda alt düzey komutlar önce standartlaştırılır, ardından sözleşme yapısı geri seçimle belirlenir.

Bağımsız bir tetikleyici oyun sistemi oluşturmak için farklı tetikleme senaryolarının aynı tasarım standartlarına uyması gerekir ve girdi-çıktı değerinin tutarlılığını sağlamak önemlidir. Bunu gerçekleştirmek zor olsa da, önemli bir araştırma yönü ortaya çıkmaktadır: Tetikleme, akıllı sözleşmelerin geliştirilmesinde ana başlangıç noktası olarak mı ele alınmalıdır.

Hesaplayıcıların maliyeti esas olarak GAS ücretleri ve bilgi net maliyetini içerir. Bunu bir oyun sistemi haline getirmek gerekirse, kazançlar tek bir token ile gösterilebilir ve aynı zamanda zaman faktörü ve senaryo özellikleri dikkate alınmalıdır. Sisteminin normal çalışması ayrıca dış değer girişi gerektirir.

Bu sistemin tüm senaryolarda simetrik ve arbitraj fırsatları olmadan kalmasını sağlamak için bazı katı koşulların yerine getirilmesi gerekmektedir. Ancak, bu tür bir tasarım muhtemelen kazanç ile maliyet arasında doğrusal bir ilişki kurulmasına neden olacak, kendiliğinden güçlenme özelliklerinin oluşmasını zorlaştıracak ve tamamen kopyalanabilir hale gelecektir. Bu nedenle, tetikleyici operatörlerin bağımsız bir oyun sistemi haline gelmesi için rastgele faktörlerin dahil edilmesi gerekebilir.

Buna karşılık, tetikleyici operatör büyük oyun sistemlerindeki bir aşama olarak, daha fazla kendi kendini güçlendirme özelliği sergileme olasılığına sahiptir. Örneğin, bazı sistemlerde, tetikleyici teklifin maliyeti ile sistemin değeri arasında doğrusal bir ilişki yoktur, bu da sisteme kendi kendini güçlendirme olasılığı getirir.

Genel olarak, tetikleyici operatörlerin doğrusal olmayan yapısı büyük sözleşmelerle birleştiğinde, ekonomik değer taşıyan kendi kendine güçlenen işbirliği olmayan oyunlar oluşturabilir. Ancak, tam bir oyun sisteminin tasarımını bağımsız olarak tamamlamak ve değer biriktirmek zordur. Bu açıdan bakıldığında, bazı mevcut ürünlerin mantıksal olarak sorunları olabilir ve aslında iç bir piyango sistemine dönüşebilir. Gelecekteki araştırma ve geliştirme, tetikleyici operatörlerin daha geniş senaryolardaki uygulamalarına daha fazla odaklanmalı ve potansiyelini tam olarak ortaya çıkarmalıdır.